Movisie geeft een helder antwoord in het onderstaande te downloaden dossier met bijbehorende infographic. Een aanrader voor iedereen die meer wil weten over de essentie en werking van sociale innovatie!
Vormt sociale innovatie het antwoord op complexe maatschappelijke vraagstukken waar we in onze samenleving mee te maken hebben? Sociale innovatie is het ontwikkelen van nieuwe ideeën (producten, diensten) en samenwerkingsverbanden om complexe sociale vraagstukken aan te pakken. In het dossier Wat werkt bij Sociale Innovatie staan veronderstelde werkzame elementen en goede voorbeelden beschreven.
Sociale innovatie is zowel in middel, als uitkomst vernieuwend. En zowel goed voor de samenleving als geheel, als voor het welzijn van individuen. Het daagt ons uit om tot andere oplossingsrichtingen
te komen voor complexe sociale vraagstukken zoals armoede, eenzaamheid en werkloosheid. Met sociale innovatie wordt de kennis en kunde benut van mensen met verschillende achtergronden. Dit
gebeurt in een transdisciplinaire samenwerking waarin verschillende soorten kennis (van ervaringskennis, professionele kennis tot wetenschappelijke kennis) op een gelijkwaardige manier
gewaardeerd en benut worden.
Ook is aandacht voor sociale technologie, sociaal ondernemerschap en doe-democratie als aanjagers van sociale innovatie. Naast veronderstelde werkzame elementen staan in het dossier voorbeelden van sociale innovatieprocessen en succesvolle sociaal ondernemers, zoals JES (Je Eigen Stek), een woonvoorziening voor dak- en thuislozen in zelfbeheer, Takecarebnb, een bureau dat matches maakt tussen vluchtelingen en gastgezinnen en het online burenplatform Bijzonder Thuisafgehaald.
Zaterdagochtend, ik loop door de stad. Ruik de geuren, hoor de geluiden, zie mensen zich haastig door de volle markt persen. Anderen lijken alle tijd te hebben, maken praatjes, staan minuten lang kramen te bekijken. Inwoners van een stad. Wie zijn die mensen eigenlijk, wat boeit ze, wat drijft ze? Wat is er mogelijk als ze samen leren? Als al die verschillende disciplines, vaardigheden, leeftijden, ervaringen samen gaan leren. Kun je leren uit de school halen en teruggeven aan de stad? Een pleidooi voor de stad als klaslokaal.
De weg terug
In mijn beeld-denkend brein schieten filmische fragmenten van mogelijke leersituaties voorbij. Denk je eens in wat een impact dat kan hebben. Ik daag je uit, zoek een terras, lekker in de zon, kijk rond. Pak een bierviltje en schrijf de voorbij schuivende thema’s eens op! Mobiliteit, diversiteit, ondernemerschap, virtual reality, marketing, duurzaamheid, maar ook uitsluiting, armoede versus rijkdom, gezondheid, jeugd versus ouderdom. Wat zou er gebeuren als we de straat als leerportaal bestempelen.
Ooit leerden we op straat. In de werkplaatsen, bij de Gilden, bij meesters en onder de mensen. Om goede redenen hebben we het leren verplaatst naar instituties, naar professionals die ons leerden leren. Het leren werd efficiënt, werd genormeerd en zong zich langzaam los van de praktijk! Zo kan het dat we over veel alledaagse zaken nu leren vanuit boeken. We ons handelingsonbekwaam voelen in de normaalste zaken.
Vanuit de schoolbanken leren we kijken naar het leven om ons heen. Zou het niet geweldig zijn als de we dagelijkse werkelijkheid beet konden pakken op die plekken waar die werkelijkheid ontstaat? De werkelijkheid zien, waarderen, beoordelen en er vragen over stellen? Kijken welke theoretische benaderingen, welke methodieken ons kunnen helpen bij ons denken, ons doorgronden. Zou dat niet veel meer verbinding geven? Zou het niet prachtig zijn als we het leren voor een gedeelte weer teruggeven aan de dagelijkse werkelijkheid? De stad, het dorp, het milieu, de mobiliteit als klaslokaal. Thema’s te over!
Waarde toevoegen door leren
Zelf zit ik midden in het creatieve proces van het ontwikkelen van een leersituatie voor Honours Studenten van Windesheim. Bovenop hun eigen studie leren deze studenten in multidisciplinaire groepen over sociale innovatie, doen onderzoek, doen projecten. We werken al met echte opdrachtgevers, met echte problemen, maar wat is er mogelijk zijn als je de stad tot klaslokaal bombardeert? Hoe gaaf zou het zijn als je direct waarde toevoegt aan een stad, dorp of thema puur door jouw leren? Iets terug geven aan de maatschappij door jouw leerproces. Jouw individuele leerproces tot een gemeenschappelijk leerproces maken, samen met de doelgroep. Stel je eens voor! Onderwijs weer terugplaatsen, daar waar het hoort, als hart van de maatschappij! Leren door te zien waar jij als individu waarde kan toevoegen.
Inspirerend leren
Het voordeel van de stad als klaslokaal is dat de school 24/7 open is. Je kunt leren op momenten dat het jou past, je onderzoeksobject is nooit ver weg! Inspirerend leren! Desnoods ‘s nachts leren. Het vraagt om andere vaardigheden, anders inzetten van methoden en technieken, misschien nieuwe methoden. Het vraagt vooral om nieuwsgierig zijn, willen ontdekken, begrijpen dat je niet alles hoeft te weten als je aan iets begint, maar dat experimenteren mag. Sterker, dat experimenteren moet! In de praktijk ontdekken wat nodig is. Zou dat niet prachtig zijn? Samen een leeromgeving vormen. Of in new speak:’een learning community voor een leven lang leren’
Ben je er al mee bezig of wil je ideeën uitwisselen neem dan contact op!
Democratie is niet sexy! Ik kijk naar mijn Twitter stream en verbaas mij over de aandacht voor het referendum. De voor- en tegenstemmers buitelen in oppervlakkigheid over elkaar heen, het -ga niet stemmen kamp- lijkt de absolute winnaar vandaag. Een echte diaoog komt vrijwel nergens op gang, van deep democracy is al helemaal geen sprake. En de media, die zetten alle voors en tegens nog eens op een rijtje. Democratie anno 2016, gewoon niet sexy!
Facebook democracy
Democratie is niet leuk, vaak moeilijk, niet grijpbaar! Liever klikken wij een like or dislike button aan om onze mening te geven. Nu Facebook ons de mogelijkheid geeft emotie in onze <klik> te leggen kan het snel gaan met de .<klik democratie>. Lekker je mening geven en je gevoelens uiten over de gang van zaken in je dorp, regio, land of Europa. Wordt het geen tijd voor een serieuze poging de <klik democratie> groot en volwassen te maken? Digitaal stemmen met je smartphone? Als we onze financiële transacties afhandelen met de smartphone, kunnen we dat met onze goede burgerschap ook! Het zou de opkomst ten goede komen. Ik kan niet wachten op al die Facebook campagnes om de kiezer binnen te slepen. Ga even zitten en stel je dat eens voor. Neem vooral de jonge kiezer in gedachten. Hoe sleur je die het digitale stemhok in? Serious gaming kan een mooi begin zijn. Spannende avonturen, bloedstollende graphics, uitdagende keuzemomenten en aan het eind een stemadvies! En natuurlijk de button <voor> of <tegen>. Kijk, dat maakt democratie sexy!
Democratie voor de weldenkende elite
Democratie is voor en door iedereen, toch? Het recht om je stem te laten horen. Het recht om een keuze te maken. Je hoort het soms fluisteren, soms roepen:’ nou voor iedereen? Het zou mooi zijn als het zou kunnen, maar laat vooral de weldenkende medemens een keuze maken. De emotie van de massa leidt nooit tot visie, laat staan lange termijn denken, waar de vooruitgang wat aan heeft’. Is dat zo? En stel dat, waar is het dan fout gegaan? Bij de onduidelijke en schimmige politieke processen? Bij het niet luisteren naar de zo welig tierende grassroots democracy? Of gewoon bij het totale gebrek aan aandacht in het onderwijs voor de hedendaagse democratie? Faalt het huidig onderwijs in het begeleiden van de jeugd tot het opgroeien tot weldenkende democratische wereldburgers?
Onderwijs en democratie
Wat kan het onderwijs betekenen in het rijp maken van de jeugd voor de dialoog, het onderzoek, het uitstellen van de mening, het kijken door de ogen van de ander? En hoe onderwijs je dat? Kunnen de vaak logge onderwijsinstituties het vuur voor democratie doen ontbranden. In het jaarlijks bij elkaar komende World Forum for Democracy staat het dit jaar op de rol. Vier dagen lang debat, dialoog, labs en hackatons onder de titel Education and democracy: how to bridge the social divides?Hoe draagt onderwijs bij aan de toekomst van de democratie. Ken je een briljant initiatief dat kan bijdragen aan de verdere verheldering of verdieping van dit thema? Klik dan eens op de call for lab submissions (deadline 15 mei 2016) en doe mee aan het Forum!
[Ook dit jaar zal het Social Innovation Lab actief bijdragen aan en verslag doen van het Forum in Straatsburg. In Zwolle wordt een satelite event van het World Forum for Democracy georganiseerd. Heb je een initiatief dat daar niet mag ontbreken, e-mail of bel even!]
Zaterdagochtend 04.30, de wekker gaat! Aardedonker, stilte op het Hogeland. Schiet mijn kleren aan, grijp een appel en sta buiten. Wachtend op de studenten van het Windesheim Honours Programme. Tijd voor een awakening op het Wad.
Down the U
De awakening is onderdeel van de pressure cooker Getting Things Done. Een 24 uur durende challenge, waarbij de studenten van het eenjarige Windesheim Honours Programma, hoofd, hart en handen gebruiken om hun uitdagingen een sprong voorwaarts te brengen. Best kort 24 uur? Niet als je weet dat de meesten tussen de 2,5 en 4 uur slapen. Een enkeling zelfs helemaal niet. Kortom een halve werkweek to get things done!
In de 24 uur geven de multidisciplinaire studententeams een boost aan een strategisch vraagstuk van een bedrijf. Echte bedrijven met echte wicked problems! Een semester lang werken de studenten aan innovatie, scenario’s en een goed advies. Het weekend werkt daarbinnen als een booster. Studenten worden uitgedaagd om echt down the Ute gaan. Hun oordeel uit te stellen, te onderzoeken, echt te kijken, te luisteren, aannames te onderzoeken en heel veel te prototypen. Ervarend leren op een unieke plek vlakbij het Wad!
Individual Learning Journey
Elke student gaat binnen het eenjarige programma de individuele uitdaging aan zijn individual learning journey te optimaliseren. ‘Wie ben ik, wie kan ik worden’, wat zijn mijn kwaliteiten, waar zet ik ze voor in, welke waarde wil ik toevoegen. Nu en later! Dromen, kijken naar blokkades, loslaten en realiseren. Het weekend geeft er extra diepte aan! Onderstaand de sfeerimpressie van een journaling oefening op het Wad! 05.00 uur ‘s ochtends in stilte de uitdaging met je zelf aangaan … tijdens het ontwaken van de wereld!
Shot by iPhone
Een korte sfeerimpressie ‘Shot and edited by iPhone’
Zin om samen te reflecteren, bij grote vuren? Meer weten over expeditie of het Honours Programme! Hems Zwier (06 21100891)
Over hoe ‘Samenlopend toeval … een proces vol schoonheid’ tot ‘Eilanden van verlangen’ geraakte. Op zoek naar het antwoord op de vraag of Serendipiteit bestaat.
Het is nog vroeg, het is nog koud. Ik doe de deur open van ‘het torentje’ in Groningen. Een markant gebouw. Bijzonder om hier naar binnen te stappen in wat op het oog een oude werkplaats lijkt. Ik ben een gevoelsmens, althans ik heb een gevoeligheid. Plekken voelen goed, of niet. Deze voelt goed, voelt in beweging, voelt als een spannend jongensboek.
Is het de energie die door dit pand loopt, de gesprekken? Kun je voelen dat zich hier een proces van schoonheid afspeelt? Wat leeft hier, wat wil hier ontstaan vraag ik mij af. Er waren tijden dat we achter de tekentafel even de wereld veranderden, even tekenden hoe we het wilden hebben. Vervolgens was het een kwestie van bouwen, invoeren, uitvoeren, implementeren, uitrollen. Al jaren voel ik dat die tijd voorbij is. De laatste tijd zie ik het ook.
‘Dat wat er wil ontstaan’ sluipt door mijn denken. Dat vraagt kijken, veel kijken, maar juist ook voelen. Soms doet dat vreselijke pijn, je voelt het, maar kunt er nog even niet bij. Het is er wel, maar je kunt het nog niet beetpakken, nog niet denken. Ken je dat? Rust, meer kijken, praten, kijken, voelen, tekenen, schrijven, weggooien totdat je het langzaam ziet ontstaan: dat wat wil zijn, dat wat komen gaat.
Het proces moet schoonheid zijn
Ik ben gevraagd te schrijven over wat hier kan zijn, hier is ‘het torentje’, het torentje van Wouter Hoogland. Een torentje dat nooit af is, dat groeit, dat de tijd heeft, zich daar thuis bij voelt. En als ik binnenstap voel ik dat het bijzonder wordt, maar beetpakken kan ik het nog niet.
‘Het proces moet schoonheid zijn’ zegt Wouter even later, als ik hem ergens op een andere etage tegenkom. Mooier kan het niet worden, praten met iemand die zegt ‘het proces moet schoonheid zijn’. Ken je die gesprekken die moeiteloos gaan? Waarbij visie en ideeën door de lucht vlinderen. Beelden komen en gaan, er ineens iets lijkt te ontstaan, stukjes van een groter geheel zich ineen klikken alsof ze gewacht hebben op deze samenkomst?
Samenlopend toeval
Een toevallige samenloop, dat ene moment in de tijd, dat het juiste was om te versmelten. Dat van een gesprek een dialoog maakt, tot inzichten leidt. ‘Helder zien’ noem ik dat. Of is het helder weten? Toeval? Of is het toe-val? Het toevallen van de mogelijkheden, die er op dat ene moment in de tijd zijn. Een moment dat een tijdknoopje wordt van waaruit in het volgende moment nieuwe onontdekte beelden, wegen, zichtbaar worden. Herken je dat? Van die momenten waar je naar terug kunt gaan, je beseft ‘toen veranderde er iets, daarom zit ik nu hier, ben ik geworden wie ik ben, heb ik gedaan wat ik deed’. Is dat toeval? Zomaar een samenloop van omstandigheden. Is dat serendipity?
Wij zijn het voorlopige eindpunt van onze oorsprong, zegt Wouter. Een uitspraak, die na het uitspreken verdampt tot zijn essentie. Een ingesloten tegenstelling; voorlopig eindpunt. Voor-lopig eind-punt. Er schuilt een wereld in die vier losgemaakte woorden. Een voorlopig eindpunt in de tijd is voorbehouden aan het kleinst deelbare stukje tijd. En dan is het alweer weg naar een volgend voorlopig eindpunt. Een klein tijdsknoopje van een onnoemlijke grootheid. Stel dat je zou kunnen bevatten wat er in dit kleinste moment in de tijd zich allemaal afspeelt. Eén seconde in de werkelijkheid die wij kennen. Ga eens zitten en voel die ene seconde! Voel het regenwoud, het leven, de dood, bergtoppen, stadscentra, de liefde, de moord, honger, overvloed, water, regen, droogte, hitte, een explosie, serene rust. Als alles met alles verbonden is, wat is dan nog een toevallige samenloop van omstandigheden? Serendipity!
Het doet pijn in mijn hoofd als ik het probeer te bevatten.
Baldadig jongetje
Langzaam ontstaat waarover ik wil schrijven. Waarover ik iets wil laten ontstaan. Over de toevallige samenloop of beter toe-vallige samen-loop van het ecosysteem, het web van verbindingen, rond het torentje. Het torentje, dat baldadige jongetje dat zo uitdagend en verwachtingsvol tussen het oude staat. Opgenomen wil worden, maar toch ook weer niet. Er zijn oorsprong heeft, maar toch ook weer niet. Een jongentje dat besloten heeft niet op te groeien, nooit af te zijn.
Het is nooit af
Is het ‘nooit af willen zijn’ in de kern niet de ontkenning van de dood? Het leven willen vieren in de geruststelling dat zo lang het niet af is, het nog niet geleefd is. Alle mogelijkheden, altijd willen openhouden omdat vanuit al die mogelijkheden het proces verder kan? Staan wij niet op een punt in de tijd, waar langzaam, maar zeker het besef groeit dat wij de controle over het proces los kunnen laten. Ontstaat er niet een besef dat het gaat om een proces van oneindige mogelijkheden. Oneindige mogelijkheden die wij vooral niet teveel van te voren moeten inbedden in grootste planmatig opgezette systemen?
Aandacht stolt de onmetelijkheid van mogelijkheden
Natuurlijk blijven wij een vliegtuig bouwen volgens een strikt plan, maar het denken over mobiliteit zou wel eens gebaat kunnen zijn bij het denken in oneindige mogelijkheden. Ik daag je uit! Pak dat ene ondeelbare kleinste moment in de tijd, voel nu niet wat er zich afspeelt, maar voel wat er zou kunnen zijn! Ogen dicht! Voel je het? Waar gaan je gedachten heen? Laat ze even los, probeer niet te denken. Probeer gewoon eens te bevatten wat alle mogelijkheden zijn op dit moment. Voel je de onmetelijkheid?
Dit moment van onmetelijkheid is er altijd, elke seconde weer. Pas als we het proberen te begrijpen, te benoemen lijkt het te verdwijnen door het richten van onze aandacht.
Onze aandacht stolt de onmetelijkheid van mogelijkheden. Onze aandacht geeft vorm aan het proces. Is dit niet de kern van de platitude ‘alles dat je aandacht geeft groeit’. Aandacht is het maken van een keuze. En in deze storm van mogelijkheden, van voortdurende seconden, staat het baldadige jongentje dat nooit af is.
Het is nooit af, dat wat zou kunnen ontstaan.
Het baldadige jongentje als antenne voor de oneindige mogelijkheden, op die plek, in die context, in die tijd. Het is nooit af! Daar waar men het Groningen noemt. Daar waar de tijdgeest regels maakt over ‘wat nooit af’ is en vooral over ‘wat nooit af is’ mag zijn.
Ik zou willen ontdekken hoe, dat wat er nu staat, er door een toevallige samenloop gekomen is. Welke invloed heeft het regenwoud, de bergen, leven, dood, de liefde gehad op dat wat er nu staat. En wie zijn de spelers in dit spel van oneindige mogelijkheden, die in een proces van schoonheid, hun aandacht richten op dat wat zou kunnen ontstaan.
De spelers, mensen, enkelingen, maar verbonden in oneindige netwerken. Netwerken die betekenis geven. Netwerken van waarden, normen en voorkeuren. Misschien denk je uniek te zijn, authentiek, maar wat zijn wij meer dan de sommatie van al het voorgaande; het voorlopige eindpunt van onze oorsprong?
Een web van knooppunten in de tijd
Pak nog eens een vel papier. Lekker groot. Zet nu eens in het middel een kleine cirkel met je naam en leeftijd, de dag van vandaag. Helemaal links de dag van je geboorte. En nu tussen die twee cirkels de belangrijkste gebeurtenissen uit jouw leven. Die momenten dat er echt iets veranderde, de tijd even stilstond, die in jouw ‘museum van het leven’ een prominente plaats krijgen.
Misschien eerst de obligate momenten, geboorte, school, de eerste liefde, maar graaf nu eens dieper. Graaf eens naar die momenten die jouw waarden, jouw voorkeuren, jouw leven veranderden. Teken ze eens? Benoem ze en zet er een datum bij. Vul het papier met al die gebeurtenissen die echt een impact hadden. Wat zie je verschijnen? Jaren van leegte? Enorm volle jaren van hectiek en belangrijke gebeurtenissen? Of misschien een vloeiende lijn, met een bijna ritmische frequentie van gebeurtenissen?
Mijn witte vel vult zich! Eerst grofmazig, maar dan vult het zich steeds fijnmaziger met tijdknoopjes. Verandermomenten, waarop ik zijpaden insloeg, of terugkeerde naar de hoofdweg. Hier en daar een krater, hier en daar een bergtop. Ik kijk en verbaas me. En jij wat zie jij?
En dan het toe-val
Een toevallige samenloop van omstandigheden bestaat dat? En hoe ziet dat er dan uit? Kun je op zoek gaan naar die toevallige samenloop? Als ik naar mijn vel met tijdknoopjes kijk kan ik het toe-val zo aanwijzen! Ik geef ze voor het gemak even een andere kleur. Rare momenten die een enorme impact hadden op wie ik nu ben, waar ik nu sta. Kun jij jouw toe-val aangeven?
En dan de explosie van onmetelijkheid! Kun jij nog aangeven wie de drie belangrijkste personen waren, die op zo’n tijdknoopje het toe-val lieten kantelen. De drie die de uitkomst bepaalden. Die de gebeurtenis maakte tot wat deze was. Voeg de namen van deze mensen toe aan de gebeurtenissen. Zijn het steeds dezelfde personen? Steeds anderen? Of waren het de situaties die de uitkomst bepaalden. Of juist de plekken waar het gebeurde? Best spannend om te zien, om te doen. Alsof je detective speelt in je eigen verleden. Wat een web aan personen. Sommige zijn er maar even, anderen gaan een leven mee. Wat zou het gaaf zijn om aan al die personen te vragen hetzelfde te doen! Vanuit elk tijdsknoopje het web van verbindingen ook te linken met de uitkomsten van die voor jou zo belangrijke personen. Misschien dat we dan begrijpen waarom ze deden wat ze deden op dat voor jou zo belangrijke moment.
Met de huidige rekencapaciteit van computers zou het moeten kunnen. Al die data verzamelen en zien hoe onze cultuur verandert. Verandert door toe-valligheid. Hoe langzaam maar zeker de wereld zich zo vormde, dat het ontstaan van dit bijzondere wordingsproject rond het torentje mogelijk werd. De voedingsbodem aanwezig was. Ligt daar het antwoord op de vraag of het toeval of toe-val was.
Maar nu vooruit kijken
Leuk om het verleden en het web van gestolde mogelijkheden te zien. En dan vraag ik mij af, ‘zou je toe-val in de toekomst zichtbaar kunnen maken’? Zou je als het ware al die tekeningen kunnen extrapoleren richting de toekomst. Zie je dan de tijdknoopjes van nog niet plaatsgevonden toe-val ontstaan? Van gebeurtenissen die gaan plaatsvinden zonder dat de deelnemers zich dat nu al beseffen? Zou de toekomst van het torentje eigenlijk al vastliggen, gewoon door de plaats die het inneemt in het web?
Dromen en ambities
Is de toekomst niet dat wat ontstaat uit onze dromen en ambities? Weven wij niet onze werkelijkheid door onze dromen en ambities te verbinden met die van anderen. Door links of rechts af te slaan op al die kleine tijdsknoopjes van het toeval?
Sinds mijn aandacht zich richt op de vraag of toeval toe-val is begin ik steeds meer te twijfelen of toeval wel bestaat. Ik zou er de literatuur op na willen slaan, maar doe het niet, wil het nog even aan het toeval overlaten.
Maar ik heb iets in gang gezet! Toen ik ja zei op de vraag ‘of ik iets wilde schrijven over het proces van nooit af zijn’, toen ik nadacht over wat dat voor mij betekende. Toen ik de eerste pagina publiceerde als blog, omdat ik wilde weten wat het toeval zou doen.
Op verschillende digitale schuilplaatsen op het World Wide Web vindt nu een dialoog over toeval plaats. Honderden mensen hebben inmiddels de pagina gelezen. Ze hebben mij gevraagd naar het torentje, willen het zien! Hebben doorgeklikt naar de link van de architect. Welk toe-val heb ik daarmee in gang gezet? Welk toevallig toe-val gaat het wordingsproces rond het torentje beïnvloeden.
Is het niet bijzonder om te bedenken dat misschien nu iemand uit Limburg in de trein stapt die het lot van het torentje, over vijf jaar gaat bezegelen. Of heb ik het gedaan? Wordt het torentje het eerste en meest vooraanstaande Europese Onderzoekscentrum naar toe-val. Het baldadige jongetje als antenne voor het toe-val. Een middelpunt van verbonden onderzoekscentra naar de schoonheid van het proces van toe-val.
Uw toekomst uw toe-val
Ik kijk weer naar het vel papier dat voor mij ligt. Alle verbonden tijdknoopjes, de belangrijke actoren, de breekpunten tot aan de dag van vandaag. Rechts is het vel leeg, maagdelijk, onontgonnen. Rechts ligt mijn toekomst, mijn toeval en elke stap die ik neem geeft er vorm aan.
Dromen en ambities, richtsnoeren van verlangen! Zijn zij de werkende kracht, de brandstof voor vooruitgang? Stel nou eens dat ik, op dat witte vel, in mijn toekomst, tijdknoopjes ga neerzetten. Zomaar in het maagdelijk wit, nog niet verbonden, als eilandjes van verlangen. Daar de vermoedelijk belangrijke personen bij zet. Voor nu, voor over vijf jaar, over twintig jaar, over honderdvijftig jaar. Stel dat ik mijn aandacht richt op wat kan ontstaan, op wat zou kunnen zijn, wordt toeval dan toe-val. Is mijn gerichte aandacht voldoende?
Het experiment
Zou het niet bijzonder zijn als iedereen die dit leest een vel papier zou pakken en zijn verleden en gedroomde toekomst in kaart zou brengen? Met als stralend middelpunt het torentje, het baldadige jongentje en de datum van vandaag, het toevallige moment dat je dit leest.
Het torentje als toe-valsgenerator. Zou het niet een proces van ongekende schoonheid zijn om al die tekeningen met elkaar te verbinden. Het zich ontvouwende schouwspel van een naderende toekomst te zien? Stel je eens voor wat het kan betekenen als van iedereen de dromen en ambities zichtbaar worden en mensen spontaan elkaar beginnen te helpen bij de realisatie. Gewoon omdat zij dat kunnen.
Wordt het torentje het middelpunt van zich realiserende dromen en ambities? Van mensen die elkaar succesvol maken, die voor elkaar zorgen, niet omdat het moet, maar omdat dromen realiseren het mooiste en het enige van waarde is. Wordt het torentje het symbool van een andere toekomst? Een nieuwe kijk op dat wat mogelijk is, op dat wat kan zijn.
