Zaterdagochtend, ik loop door de stad. Ruik de geuren, hoor de geluiden, zie mensen zich haastig door de volle markt persen. Anderen lijken alle tijd te hebben, maken praatjes, staan minuten lang kramen te bekijken. Inwoners van een stad. Wie zijn die mensen eigenlijk, wat boeit ze, wat drijft ze? Wat is er mogelijk als ze samen leren? Als al die verschillende disciplines, vaardigheden, leeftijden, ervaringen samen gaan leren. Kun je leren uit de school halen en teruggeven aan de stad? Een pleidooi voor de stad als klaslokaal.
De weg terug
In mijn beeld-denkend brein schieten filmische fragmenten van mogelijke leersituaties voorbij. Denk je eens in wat een impact dat kan hebben. Ik daag je uit, zoek een terras, lekker in de zon, kijk rond. Pak een bierviltje en schrijf de voorbij schuivende thema’s eens op! Mobiliteit, diversiteit, ondernemerschap, virtual reality, marketing, duurzaamheid, maar ook uitsluiting, armoede versus rijkdom, gezondheid, jeugd versus ouderdom. Wat zou er gebeuren als we de straat als leerportaal bestempelen.
Ooit leerden we op straat. In de werkplaatsen, bij de Gilden, bij meesters en onder de mensen. Om goede redenen hebben we het leren verplaatst naar instituties, naar professionals die ons leerden leren. Het leren werd efficiënt, werd genormeerd en zong zich langzaam los van de praktijk! Zo kan het dat we over veel alledaagse zaken nu leren vanuit boeken. We ons handelingsonbekwaam voelen in de normaalste zaken.
Vanuit de schoolbanken leren we kijken naar het leven om ons heen. Zou het niet geweldig zijn als de we dagelijkse werkelijkheid beet konden pakken op die plekken waar die werkelijkheid ontstaat? De werkelijkheid zien, waarderen, beoordelen en er vragen over stellen? Kijken welke theoretische benaderingen, welke methodieken ons kunnen helpen bij ons denken, ons doorgronden. Zou dat niet veel meer verbinding geven? Zou het niet prachtig zijn als we het leren voor een gedeelte weer teruggeven aan de dagelijkse werkelijkheid? De stad, het dorp, het milieu, de mobiliteit als klaslokaal. Thema’s te over!
Waarde toevoegen door leren
Zelf zit ik midden in het creatieve proces van het ontwikkelen van een leersituatie voor Honours Studenten van Windesheim. Bovenop hun eigen studie leren deze studenten in multidisciplinaire groepen over sociale innovatie, doen onderzoek, doen projecten. We werken al met echte opdrachtgevers, met echte problemen, maar wat is er mogelijk zijn als je de stad tot klaslokaal bombardeert? Hoe gaaf zou het zijn als je direct waarde toevoegt aan een stad, dorp of thema puur door jouw leren? Iets terug geven aan de maatschappij door jouw leerproces. Jouw individuele leerproces tot een gemeenschappelijk leerproces maken, samen met de doelgroep. Stel je eens voor! Onderwijs weer terugplaatsen, daar waar het hoort, als hart van de maatschappij! Leren door te zien waar jij als individu waarde kan toevoegen.
Inspirerend leren
Het voordeel van de stad als klaslokaal is dat de school 24/7 open is. Je kunt leren op momenten dat het jou past, je onderzoeksobject is nooit ver weg! Inspirerend leren! Desnoods ‘s nachts leren. Het vraagt om andere vaardigheden, anders inzetten van methoden en technieken, misschien nieuwe methoden. Het vraagt vooral om nieuwsgierig zijn, willen ontdekken, begrijpen dat je niet alles hoeft te weten als je aan iets begint, maar dat experimenteren mag. Sterker, dat experimenteren moet! In de praktijk ontdekken wat nodig is. Zou dat niet prachtig zijn? Samen een leeromgeving vormen. Of in new speak:’een learning community voor een leven lang leren’
Ben je er al mee bezig of wil je ideeën uitwisselen neem dan contact op!
What about the new megacities of the world? How will these megacities change our thinking about nation states and democracy? Is it possible to create a sustainable urbanisation process? Watch this interesting TEDtalk of Parag Khanna!
“I want you to reimagine how life is organized on earth,” says global strategist Parag Khanna. As our expanding cities grow ever more connected through transportation, energy and communications networks, we evolve from geography to what he calls “connectography.” This emerging global network civilization holds the promise of reducing pollution and inequality — and even overcoming geopolitical rivalries. In this talk, Khanna asks us to embrace a new maxim for the future: “Connectivity is destiny.” (TED talk, 2016)
Er zijn tegenwoordig duizenden goede doelen en non-profit organisaties die zich inzetten voor ontzettend goede zaken in ontwikkelingslanden. Zoals het verbeteren van de gezondheid en het bereikbaar maken van goed onderwijs. Het probleem met veel van deze organisaties is helaas dat zij niet de kern van het probleem aanpakken. Ze bestrijden symptomen! De gevolgen worden aangepakt, maar wie ziet de oorzaak, wie heeft de ballen om te beginnen bij het begin en het probleem vanuit de kern op te lossen? Natuurlijk, de moeilijkheidsgraad is hoog. In dit soort landen ligt de oorzaak vaak bij de overheid, stoere mannen met veel geld en nog stoerdere mannen met wapens. Op een conflict met dat soort types zit natuurlijk niemand te wachten.
Een eindeloze plastic afvalberg
Een steeds groter en in het oog springend probleem, is de plastic-in-het-milieukwestie. Een enorm overschot aan plastic restafval dat wij mensen produceren. Nou hebben wij ‘nette’ Nederlanders hier natuurlijk een goede oplossing voor bedacht. Maar in ontwikkelingslanden is een dergelijk systeem niet bepaald prioriteit nummer één. En dit is jammer, want de vervuiling in grote Afrikaanse steden is enorm. Wat veel mensen niet beseffen is dat de bergen afval niet een probleem op zich is. Het is de oorzaak voor een hele rij andere problemen. Denk hierbij aan waterverontreiniging waardoor de gezondheid wordt aangetast. En het verzieken van de leefomgeving van veel wilde dieren.
Globaal denken, lokaal helpen
Een oplossing is simpel(maar niet eenvoudig). Gebruik de kennis vanuit hier en bouw het om tot een systeem dat daar werkt. Op deze manier kunnen er lokale bedrijven ontstaan die een systeem opzetten om dit plastic afval te verwerken. Door westerse recycletechnieken in een Afrikaans jasje te steken kunnen deze bedrijven nuttige eindproducten opleveren. En op deze manier een heleboel sociale waarden creëren. Denk aan het ontstaan van nieuwe banen, en het redden van het milieu. Een positieve oorzaak-gevolg keten, die niet afhankelijk is van stoere macho mannen en vrouwen die op hoge stoelen zitten. We hebben geen goedbedoelde organisaties nodig die niet kijken naar het echte probleem. Nee, wat we nodig hebben zijn ondernemers met een groot hart en gezond verstand. Ondernemers die hun hand niet omdraaien voor een uitdaging en lachend die uitzichtloze (afval)berg beklimmen.
De expeditie Victoplast
Een bedrijf dat zich inzet voor een doel als dit, is het jonge VictoPlast. Een idealistische missie die wordt ondersteund door praktisch denkwerk en een efficiënte manier van werken. Meer weten of een bijdrage leveren aan VictoPlast? We zijn op zoek naar experts, bedrijven en idealisten die de expeditie aandurven! Kijk op www.victoplast.com of email info@victoplast.com
Als student van het Honours Programma Intergenerational Collaboration onderzoek ik samen met andere studenten het vraagstuk hoe de verschillende generaties in onze samenleving het best met elkaar kunnen samenleven en samenwerken.
Generaties van Lesbiennes, Homoseksuelen, Biseksuelen en Transgenders (LHBT) worden daarbij snel over het hoofd gezien. Om deze reden wilde ik meer bewustzijn en begrip voor deze gemeenschap creëren. Als bijkomend voordeel wilde ik de verschillende generaties van deze minderheid met elkaar verbinden. Om dit te bereiken heb ik een drie minuten durende video gemaakt waarin de verhalen van vier LHBT-karakters gevisualiseerd zijn met tekeningen.
Waarom generaties verbinden
Want waarom is het precies belangrijk om verschillende generaties met elkaar te laten verbinden? Ten eerste sluit het goed aan bij de huidige participatiemaatschappij. Mensen zijn veelal afhankelijk van andere mensen. Er wordt verwacht dat men eerst de hulp van het eigen netwerk in zal schakelen, voordat men door wordt verwezen naar gespecialiseerde hulp. Ten tweede kunnen de verschillende generaties van elkaar leren. We moeten niet vergeten dat de mens van nature een sociaal dier is. Mensen hebben elkaar in het sociale leven nodig, want voor je het weet raakt iemand geïsoleerd en is de kans op eenzaamheid (vooral bij de oudere medemens en/of iemand met een psychiatrische stoornis) erg groot.
Schakel in verbinding
Toen ik aan het begin van mijn tweede (reguliere) studiejaar besloot om me bij het Honours Programma aan te sluiten, wilde ik ideeën creëren om het welzijn van de verschillende generaties te verbeteren. Ik wilde graag die ene schakel in de ketting van verbinding zijn. Ik wilde iets nieuws en waardevols creëren en daadwerkelijk een bijdrage leveren waar men wat aan heeft. Mijn eerste gedachte ging dan ook uit naar de oudere generatie, want vanwege de vergrijzing zijn er veel ouderen die helaas vaak eenzaam zijn. Ze zeggen dat de jeugd de toekomst heeft. Zou het niet geweldig zijn om de generaties met elkaar te verbinden? Ik geloof sterk in een samenleving waarin de generaties met elkaar samenwerken omdat we van elkaar kunnen leren en we daardoor naar mijn idee veel productiever en tolerant kunnen zijn. Om deze reden ben ik een ander pad ingeslagen dan waar mijn eerste gedachte eerst naar uit ging.
De video
Generaties van Lesbiennes, Homoseksuelen, Biseksuelen en Transgenders (LHBT) worden snel over het hoofd gezien. Om deze reden wilde ik meer bewustzijn en begrip voor deze gemeenschap creëren. Als bijkomend voordeel wilde ik de verschillende generaties van deze minderheid met elkaar verbinden. Om dit te bereiken heb ik een drie minuten durende video gemaakt waarin de verhalen van vier LHBT-karakters gevisualiseerd zijn met tekeningen. Deze tekeningen zijn gemaakt door Valerie Grevelt. De leeftijden van de verschillende karakters in de video zijn zestien tot ongeveer tachtig jaar. De video kan worden gebruikt in educatieve- en informatieve instellingen en is geschikt voor iedereen (homo of hetero, mannen of vrouwen) in de leeftijd van twaalf tot oneindig.
Homoseksualiteit wordt in Nederland als een normale zaak beschouwd, maar naar mijn mening en op basis van mijn eigen ervaringen is het nog niet normaal genoeg. Mijn video zal bijdragen tot een beter begrip voor de gevoelens en incidenten die deze minderheid in alledaagse situaties ervaart. Homoseksualiteit verschijnt immers in elke generatie.
Not pigeonholed
At the beginning of my second year of my regulair study, the beginning of my participation in te Honours Programme, I wanted to create ideas to improve the welfare of the various generations. I find it very interesting to the experiences of the older generations to compare with the experience of the younger generations. I think it is the best to the different generations to work together. I found it a challenge to think about a product that can actually contribute to the welfare and the everyday life of the different generations. However, I really wanted to be a link in this chain.
I wanted to create something new and worthwhile and actually contribute. My first thought went out to the older generation. Because of the ageing population, there are many elderly people who are often lonely. They always say the youth has the future, but would it not be nice to connect all generations together? I strongly believe in a society in which there is cooperation between generations, because we can learn from each other. In my opinion such a society is much more productive and tolerant. This is why I am choosing a different path.
The different generations within the Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender (LGBT) community are quickly forgotten. Therefore, I wanted to create awareness and understanding for this problem, and as an additional benefit, unite all generations of this minority with each other. To accomplish this I made an informative, three-minute video in which the stories of four LGBT-characters are visualized by drawings of Valerie Grevelt.
The ages of these main characters ranges from the age of sixteen until approximately eighty years. The video can be used in educational and informative settings and is suitable for everyone (gay or straight, male or female) between the ages of twelve until infinity.
Homosexuality is considered to be a normal thing in the Netherlands but in my opinion and in my own experience it is not normal enough. My video will contribute to a better understanding of the feelings and incidents this minority experiences in everyday situations. After all, homosexuality appears in every generation.
Individual Product Honours Programme Intergenerational Collaboration by Marèl Borsboom (Social Work and Services)
Over hoe ‘Samenlopend toeval … een proces vol schoonheid’ tot ‘Eilanden van verlangen’ geraakte. Op zoek naar het antwoord op de vraag of Serendipiteit bestaat.
Het is nog vroeg, het is nog koud. Ik doe de deur open van ‘het torentje’ in Groningen. Een markant gebouw. Bijzonder om hier naar binnen te stappen in wat op het oog een oude werkplaats lijkt. Ik ben een gevoelsmens, althans ik heb een gevoeligheid. Plekken voelen goed, of niet. Deze voelt goed, voelt in beweging, voelt als een spannend jongensboek.
Is het de energie die door dit pand loopt, de gesprekken? Kun je voelen dat zich hier een proces van schoonheid afspeelt? Wat leeft hier, wat wil hier ontstaan vraag ik mij af. Er waren tijden dat we achter de tekentafel even de wereld veranderden, even tekenden hoe we het wilden hebben. Vervolgens was het een kwestie van bouwen, invoeren, uitvoeren, implementeren, uitrollen. Al jaren voel ik dat die tijd voorbij is. De laatste tijd zie ik het ook.
‘Dat wat er wil ontstaan’ sluipt door mijn denken. Dat vraagt kijken, veel kijken, maar juist ook voelen. Soms doet dat vreselijke pijn, je voelt het, maar kunt er nog even niet bij. Het is er wel, maar je kunt het nog niet beetpakken, nog niet denken. Ken je dat? Rust, meer kijken, praten, kijken, voelen, tekenen, schrijven, weggooien totdat je het langzaam ziet ontstaan: dat wat wil zijn, dat wat komen gaat.
Het proces moet schoonheid zijn
Ik ben gevraagd te schrijven over wat hier kan zijn, hier is ‘het torentje’, het torentje van Wouter Hoogland. Een torentje dat nooit af is, dat groeit, dat de tijd heeft, zich daar thuis bij voelt. En als ik binnenstap voel ik dat het bijzonder wordt, maar beetpakken kan ik het nog niet.
‘Het proces moet schoonheid zijn’ zegt Wouter even later, als ik hem ergens op een andere etage tegenkom. Mooier kan het niet worden, praten met iemand die zegt ‘het proces moet schoonheid zijn’. Ken je die gesprekken die moeiteloos gaan? Waarbij visie en ideeën door de lucht vlinderen. Beelden komen en gaan, er ineens iets lijkt te ontstaan, stukjes van een groter geheel zich ineen klikken alsof ze gewacht hebben op deze samenkomst?
Samenlopend toeval
Een toevallige samenloop, dat ene moment in de tijd, dat het juiste was om te versmelten. Dat van een gesprek een dialoog maakt, tot inzichten leidt. ‘Helder zien’ noem ik dat. Of is het helder weten? Toeval? Of is het toe-val? Het toevallen van de mogelijkheden, die er op dat ene moment in de tijd zijn. Een moment dat een tijdknoopje wordt van waaruit in het volgende moment nieuwe onontdekte beelden, wegen, zichtbaar worden. Herken je dat? Van die momenten waar je naar terug kunt gaan, je beseft ‘toen veranderde er iets, daarom zit ik nu hier, ben ik geworden wie ik ben, heb ik gedaan wat ik deed’. Is dat toeval? Zomaar een samenloop van omstandigheden. Is dat serendipity?
Wij zijn het voorlopige eindpunt van onze oorsprong, zegt Wouter. Een uitspraak, die na het uitspreken verdampt tot zijn essentie. Een ingesloten tegenstelling; voorlopig eindpunt. Voor-lopig eind-punt. Er schuilt een wereld in die vier losgemaakte woorden. Een voorlopig eindpunt in de tijd is voorbehouden aan het kleinst deelbare stukje tijd. En dan is het alweer weg naar een volgend voorlopig eindpunt. Een klein tijdsknoopje van een onnoemlijke grootheid. Stel dat je zou kunnen bevatten wat er in dit kleinste moment in de tijd zich allemaal afspeelt. Eén seconde in de werkelijkheid die wij kennen. Ga eens zitten en voel die ene seconde! Voel het regenwoud, het leven, de dood, bergtoppen, stadscentra, de liefde, de moord, honger, overvloed, water, regen, droogte, hitte, een explosie, serene rust. Als alles met alles verbonden is, wat is dan nog een toevallige samenloop van omstandigheden? Serendipity!
Het doet pijn in mijn hoofd als ik het probeer te bevatten.
Baldadig jongetje
Langzaam ontstaat waarover ik wil schrijven. Waarover ik iets wil laten ontstaan. Over de toevallige samenloop of beter toe-vallige samen-loop van het ecosysteem, het web van verbindingen, rond het torentje. Het torentje, dat baldadige jongetje dat zo uitdagend en verwachtingsvol tussen het oude staat. Opgenomen wil worden, maar toch ook weer niet. Er zijn oorsprong heeft, maar toch ook weer niet. Een jongentje dat besloten heeft niet op te groeien, nooit af te zijn.
Het is nooit af
Is het ‘nooit af willen zijn’ in de kern niet de ontkenning van de dood? Het leven willen vieren in de geruststelling dat zo lang het niet af is, het nog niet geleefd is. Alle mogelijkheden, altijd willen openhouden omdat vanuit al die mogelijkheden het proces verder kan? Staan wij niet op een punt in de tijd, waar langzaam, maar zeker het besef groeit dat wij de controle over het proces los kunnen laten. Ontstaat er niet een besef dat het gaat om een proces van oneindige mogelijkheden. Oneindige mogelijkheden die wij vooral niet teveel van te voren moeten inbedden in grootste planmatig opgezette systemen?
Aandacht stolt de onmetelijkheid van mogelijkheden
Natuurlijk blijven wij een vliegtuig bouwen volgens een strikt plan, maar het denken over mobiliteit zou wel eens gebaat kunnen zijn bij het denken in oneindige mogelijkheden. Ik daag je uit! Pak dat ene ondeelbare kleinste moment in de tijd, voel nu niet wat er zich afspeelt, maar voel wat er zou kunnen zijn! Ogen dicht! Voel je het? Waar gaan je gedachten heen? Laat ze even los, probeer niet te denken. Probeer gewoon eens te bevatten wat alle mogelijkheden zijn op dit moment. Voel je de onmetelijkheid?
Dit moment van onmetelijkheid is er altijd, elke seconde weer. Pas als we het proberen te begrijpen, te benoemen lijkt het te verdwijnen door het richten van onze aandacht.
Onze aandacht stolt de onmetelijkheid van mogelijkheden. Onze aandacht geeft vorm aan het proces. Is dit niet de kern van de platitude ‘alles dat je aandacht geeft groeit’. Aandacht is het maken van een keuze. En in deze storm van mogelijkheden, van voortdurende seconden, staat het baldadige jongentje dat nooit af is.
Het is nooit af, dat wat zou kunnen ontstaan.
Het baldadige jongentje als antenne voor de oneindige mogelijkheden, op die plek, in die context, in die tijd. Het is nooit af! Daar waar men het Groningen noemt. Daar waar de tijdgeest regels maakt over ‘wat nooit af’ is en vooral over ‘wat nooit af is’ mag zijn.
Ik zou willen ontdekken hoe, dat wat er nu staat, er door een toevallige samenloop gekomen is. Welke invloed heeft het regenwoud, de bergen, leven, dood, de liefde gehad op dat wat er nu staat. En wie zijn de spelers in dit spel van oneindige mogelijkheden, die in een proces van schoonheid, hun aandacht richten op dat wat zou kunnen ontstaan.
De spelers, mensen, enkelingen, maar verbonden in oneindige netwerken. Netwerken die betekenis geven. Netwerken van waarden, normen en voorkeuren. Misschien denk je uniek te zijn, authentiek, maar wat zijn wij meer dan de sommatie van al het voorgaande; het voorlopige eindpunt van onze oorsprong?
Een web van knooppunten in de tijd
Pak nog eens een vel papier. Lekker groot. Zet nu eens in het middel een kleine cirkel met je naam en leeftijd, de dag van vandaag. Helemaal links de dag van je geboorte. En nu tussen die twee cirkels de belangrijkste gebeurtenissen uit jouw leven. Die momenten dat er echt iets veranderde, de tijd even stilstond, die in jouw ‘museum van het leven’ een prominente plaats krijgen.
Misschien eerst de obligate momenten, geboorte, school, de eerste liefde, maar graaf nu eens dieper. Graaf eens naar die momenten die jouw waarden, jouw voorkeuren, jouw leven veranderden. Teken ze eens? Benoem ze en zet er een datum bij. Vul het papier met al die gebeurtenissen die echt een impact hadden. Wat zie je verschijnen? Jaren van leegte? Enorm volle jaren van hectiek en belangrijke gebeurtenissen? Of misschien een vloeiende lijn, met een bijna ritmische frequentie van gebeurtenissen?
Mijn witte vel vult zich! Eerst grofmazig, maar dan vult het zich steeds fijnmaziger met tijdknoopjes. Verandermomenten, waarop ik zijpaden insloeg, of terugkeerde naar de hoofdweg. Hier en daar een krater, hier en daar een bergtop. Ik kijk en verbaas me. En jij wat zie jij?
En dan het toe-val
Een toevallige samenloop van omstandigheden bestaat dat? En hoe ziet dat er dan uit? Kun je op zoek gaan naar die toevallige samenloop? Als ik naar mijn vel met tijdknoopjes kijk kan ik het toe-val zo aanwijzen! Ik geef ze voor het gemak even een andere kleur. Rare momenten die een enorme impact hadden op wie ik nu ben, waar ik nu sta. Kun jij jouw toe-val aangeven?
En dan de explosie van onmetelijkheid! Kun jij nog aangeven wie de drie belangrijkste personen waren, die op zo’n tijdknoopje het toe-val lieten kantelen. De drie die de uitkomst bepaalden. Die de gebeurtenis maakte tot wat deze was. Voeg de namen van deze mensen toe aan de gebeurtenissen. Zijn het steeds dezelfde personen? Steeds anderen? Of waren het de situaties die de uitkomst bepaalden. Of juist de plekken waar het gebeurde? Best spannend om te zien, om te doen. Alsof je detective speelt in je eigen verleden. Wat een web aan personen. Sommige zijn er maar even, anderen gaan een leven mee. Wat zou het gaaf zijn om aan al die personen te vragen hetzelfde te doen! Vanuit elk tijdsknoopje het web van verbindingen ook te linken met de uitkomsten van die voor jou zo belangrijke personen. Misschien dat we dan begrijpen waarom ze deden wat ze deden op dat voor jou zo belangrijke moment.
Met de huidige rekencapaciteit van computers zou het moeten kunnen. Al die data verzamelen en zien hoe onze cultuur verandert. Verandert door toe-valligheid. Hoe langzaam maar zeker de wereld zich zo vormde, dat het ontstaan van dit bijzondere wordingsproject rond het torentje mogelijk werd. De voedingsbodem aanwezig was. Ligt daar het antwoord op de vraag of het toeval of toe-val was.
Maar nu vooruit kijken
Leuk om het verleden en het web van gestolde mogelijkheden te zien. En dan vraag ik mij af, ‘zou je toe-val in de toekomst zichtbaar kunnen maken’? Zou je als het ware al die tekeningen kunnen extrapoleren richting de toekomst. Zie je dan de tijdknoopjes van nog niet plaatsgevonden toe-val ontstaan? Van gebeurtenissen die gaan plaatsvinden zonder dat de deelnemers zich dat nu al beseffen? Zou de toekomst van het torentje eigenlijk al vastliggen, gewoon door de plaats die het inneemt in het web?
Dromen en ambities
Is de toekomst niet dat wat ontstaat uit onze dromen en ambities? Weven wij niet onze werkelijkheid door onze dromen en ambities te verbinden met die van anderen. Door links of rechts af te slaan op al die kleine tijdsknoopjes van het toeval?
Sinds mijn aandacht zich richt op de vraag of toeval toe-val is begin ik steeds meer te twijfelen of toeval wel bestaat. Ik zou er de literatuur op na willen slaan, maar doe het niet, wil het nog even aan het toeval overlaten.
Maar ik heb iets in gang gezet! Toen ik ja zei op de vraag ‘of ik iets wilde schrijven over het proces van nooit af zijn’, toen ik nadacht over wat dat voor mij betekende. Toen ik de eerste pagina publiceerde als blog, omdat ik wilde weten wat het toeval zou doen.
Op verschillende digitale schuilplaatsen op het World Wide Web vindt nu een dialoog over toeval plaats. Honderden mensen hebben inmiddels de pagina gelezen. Ze hebben mij gevraagd naar het torentje, willen het zien! Hebben doorgeklikt naar de link van de architect. Welk toe-val heb ik daarmee in gang gezet? Welk toevallig toe-val gaat het wordingsproces rond het torentje beïnvloeden.
Is het niet bijzonder om te bedenken dat misschien nu iemand uit Limburg in de trein stapt die het lot van het torentje, over vijf jaar gaat bezegelen. Of heb ik het gedaan? Wordt het torentje het eerste en meest vooraanstaande Europese Onderzoekscentrum naar toe-val. Het baldadige jongetje als antenne voor het toe-val. Een middelpunt van verbonden onderzoekscentra naar de schoonheid van het proces van toe-val.
Uw toekomst uw toe-val
Ik kijk weer naar het vel papier dat voor mij ligt. Alle verbonden tijdknoopjes, de belangrijke actoren, de breekpunten tot aan de dag van vandaag. Rechts is het vel leeg, maagdelijk, onontgonnen. Rechts ligt mijn toekomst, mijn toeval en elke stap die ik neem geeft er vorm aan.
Dromen en ambities, richtsnoeren van verlangen! Zijn zij de werkende kracht, de brandstof voor vooruitgang? Stel nou eens dat ik, op dat witte vel, in mijn toekomst, tijdknoopjes ga neerzetten. Zomaar in het maagdelijk wit, nog niet verbonden, als eilandjes van verlangen. Daar de vermoedelijk belangrijke personen bij zet. Voor nu, voor over vijf jaar, over twintig jaar, over honderdvijftig jaar. Stel dat ik mijn aandacht richt op wat kan ontstaan, op wat zou kunnen zijn, wordt toeval dan toe-val. Is mijn gerichte aandacht voldoende?
Het experiment
Zou het niet bijzonder zijn als iedereen die dit leest een vel papier zou pakken en zijn verleden en gedroomde toekomst in kaart zou brengen? Met als stralend middelpunt het torentje, het baldadige jongentje en de datum van vandaag, het toevallige moment dat je dit leest.
Het torentje als toe-valsgenerator. Zou het niet een proces van ongekende schoonheid zijn om al die tekeningen met elkaar te verbinden. Het zich ontvouwende schouwspel van een naderende toekomst te zien? Stel je eens voor wat het kan betekenen als van iedereen de dromen en ambities zichtbaar worden en mensen spontaan elkaar beginnen te helpen bij de realisatie. Gewoon omdat zij dat kunnen.
Wordt het torentje het middelpunt van zich realiserende dromen en ambities? Van mensen die elkaar succesvol maken, die voor elkaar zorgen, niet omdat het moet, maar omdat dromen realiseren het mooiste en het enige van waarde is. Wordt het torentje het symbool van een andere toekomst? Een nieuwe kijk op dat wat mogelijk is, op dat wat kan zijn.
Zaterdagochtend, ik loop door de stad. Ruik de geuren, hoor de geluiden, zie mensen zich haastig door de volle markt persen. Anderen lijken alle tijd te hebben, maken praatjes, staan minuten lang kramen te bekijken. Inwoners van een stad. Wie zijn die mensen eigenlijk, wat boeit ze, wat drijft ze? Wat is er mogelijk als ze samen leren? Als al die verschillende disciplines, vaardigheden, leeftijden, ervaringen samen gaan leren. Kun je leren uit de school halen en teruggeven aan de stad? Een pleidooi voor de stad als klaslokaal.
The different generations within the Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender (LGBT) community are quickly forgotten. Therefore, I wanted to create awareness and understanding for this problem, and as an additional benefit, unite all generations of this minority with each other. To accomplish this I made an informative, three-minute video in which the stories of four LGBT-characters are visualized by drawings of Valerie Grevelt.