Honoursstudenten van de Longwood University(US) en studenten van het Windesheim Honoursprogramma Social Innovation gaan een maand lang onderzoeken wat de gevolgen voor jongeren zijn van COVID-19 en wat de verschillen en overeenkomsten zijn tussen de jongeren in de US en NL.
Vervolgens gaan ze de uitdaging aan om met sociale innovatieve ideeën te komen om deze gevolgen te verlichten. 12 internationale teams leveren hun ideeën aan in een podcast met ondersteunende infographic! In een beauty contest bepalen we het meest social innovatieve idee. Zo leuk en spannend kan onderwijs zijn.
Eind Maart plaatsen we natuurlijk de Podcastserie online.
We leven in een prestatiemaatschappij. Voor diegene die dat nog niet wist, bij deze. Al vanaf jonge leeftijd wordt er van ons geëist bovengemiddeld te presteren op school en het liefst ook de sportvelden, daarbij keuzes te maken die onze carrière stap voor stap aan banden legt en vervolgens behoren we ook nog extra initiatieven te nemen om de wereld te laten zien wat we zelfstandig in onze mars hebben, een bloemrijk sociaal leven te onderhouden en bovenal laten zien hoe gelukkig we zijn. Alles moet beter, sneller, ambitieuzer. Zonder visie, ben je bij voorbaat al afgeschreven. Op internet probeert iedereen zich met hangen en wurgen van hun beste kant te laten zien, terwijl de kleerscheuren keurig netjes verborgen blijven achter onschuldige emoji’s. ‘Kijk mij nou (gelukkig zijn)!’ schreeuwen we allemaal tegelijk. Het vormt een ruis, dat samen met het geluid van de avondspits weerkaatst en wegsterft tegen de torenhoge kantoorpanden en carrièreladders.
Mensen branden zichzelf op met een tunnelvisie gericht op hun carrière, worden geveld door een onbegrepen burn-out en zijn ongelofelijk verslaafd geraakt aan bevestiging, sociale rangordes en ambitie. De drang om jezelf te bewijzen is groter dan ooit. Deze wereldwijde vraag is nog net niet in hoofdletters geschreven maar danst in vele hoofden rond: hoe maken we iets van de toekomst?
Laat mij mezelf voorstellen. Ik ben Dionne Zwier, inmiddels zeventien jaar en voel me een zodanige wijsneus, dat ik besloten heb deel te nemen aan de schrijfwedstrijd van ‘ik schrijf’. Want, ik schrijf. Heel graag zelfs. En daarbij sprak de titel van de schrijfwedstrijd mij aan. Nog veel erger zelfs. Ik ben Dionne Zwier, zeventien jaar, zit in mijn examenjaar van het VWO en daarbij ben ik niet bang om mijzelf te laten zien. Ik word vaak als ambitieus, daadkrachtig en vooruitstrevend omschreven en daar ben, was, ik enorm trots op. Ik begon namelijk in de brugklas met een mavo-advies en wist me, zonder dat het me extra jaren gekost heeft, op te werken tot het VWO. Tijdens deze bewogen schoolcarrière nam ik veel initiatief: zo organiseerde ik voor de klas een succesvolle tulpenactie om geld op te halen voor onze eindreis – wat zich geëvolueerd heeft tot een groot voorbeeld- en startte ik samen met mijn gymdocent het allereerste Olympic Moves team van onze school: ik organiseerde wedstrijdkleding, de selectie zelf, maakte afspraken met een sportclub om daar mijn trainingen te mogen geven en regelde het vervoer. Daarnaast voetbalde ik en maakte ik op mijn vijftiende mijn debuut in het volwassen vrouwenvoetbal: in de hoofdklasse landelijk. Tussen de vrouwen van een jaar of 24 wist ik mijn mannetje te staan en ook dit zorgde ervoor dat ik op vele vlakken hoge ogen gooide.
Goed gelezen, ik schreef dat ik voetbalde. Ik schreef dat ik trots was. Ik ben inmiddels gestopt met voetballen, doordat ik me flink had overtraind en zodanig geconfronteerd werd met vormverlies, dat ik niet meer met zelfvertrouwen en plezier naar de club kon gaan. Ik stopte, met iets wat de afgelopen acht jaar mijn vurige passie is geweest. Ook op school ging het na mijn overstap naar mijn laatste twee jaren bergafwaarts. Ik was ambitieus, werkte, deelde een sociaal leven en raakte verslaafd aan de flow die succes en waardering met zich meebracht. Zo verslaafd, dat ik mijn nachtrust opgaf en wekenlang na twaalven naar bed ging, om rond zessen mijn dagelijkse race tegen de klok weer voort te zetten. Ik liep achter de feiten aan, maar met een zodanig goed gevoel, dat ik pas veel te laat op de rem kon gaan staan. Een depressie gevolgd door burn-out verschijnselen riep me een halt toe. Tot hier en niet verder: tijd om op te laden. Tijd om teleur te stellen.
Op dit moment belandde ik in een complexe, emotioneel beladen en vooral heel frustrerende fase waarin ik heel hard tegen mijzelf aanliep. Ik krijg bij lange na niet meer voor elkaar wat ik een jaar geleden met twee vingers in de neus deed en een groot gevoel van faalangst steekt de kop op. Mijn ambitie, daadkracht en schreeuw naar succes zijn tot een punt gekomen, dat het me verlamd heeft en nu in de steek laat. De vraag hoe ik nu nog iets van de toekomst ging maken, werd mijn hoofdgedachte. Aangenaam, ik ben Dionne Zwier. Wedden dat dit ook jou bekend voorkomt?
Hoe ga ik in vredesnaam nog wat van de toekomst maken? zoals ik al zei, het was de hoofdgedachte die mij verlamd heeft en nog steeds geregeld haar gezicht laat zien. En na een lange periode van nadenken, huilen en worstelen, heb ik het antwoord, naar mijn idee, gevonden. Ik weerhoud hem je dan ook niet.
In deze fase van zelfbezinning heb ik voornamelijk geleerd mijzelf los te maken van wat anderen van je vinden. Ik was zo extreem bezig met het leven vanuit een extrinsieke motivatie, dat ik leefde zonder mezelf en me niet eens meer bewust kon zijn van wat ík nou eigenlijk wilde, voelde, waardeerde en was. Ik leefde voor de verwachtingen van anderen. Ik leefde niet met succes, maar vóór succes.Het maakte me gelukkig, zo dacht ik. Ik leefde in de klauwen van de prestatiemaatschappij. En zo velen met mij.
Want op het moment dat ik tot stilstand kwam, ontdekte ik pas wat mijn leven nou daadwerkelijk waardevol maakte. Dat waren niet de grote successen die ik bereikte en de momenten dat mensen vol lof over mij spraken; maar de momenten dat ik samen met mensen was die mij waarderen om wie ik ben, niet om wat ik deed. De nachten waarin ik zonder enige druk naar de sterren kon kijken, de nachten die ik samen met hen huilend van het lachen volmaakte, tot de eerste vogels de volgende dag weer inluidden met voorzichtig gezang.
De momenten dat we rebels een lesuur oversloegen om in de stad te gaan ontbijten, maar ook de momenten dat je door de bomen het bos niet meer ziet, alleen maar kunt huilen en je realiseert, dat er altijd een arm is die om je heen gelegd wordt. Stemmen zijn die je steun betuigen en zielen zijn die alleen maar heel erg blij zijn met jouw pure wezen en bestaan. Dat de tijd zijn loyale telling tot zestig vastberaden volhoudt en je laat zien dat alles wat er zo gevaarlijk hard aan zat te komen, net zo hard weer voorbij gaat. En als je daarin roemloos ten onder ging, het niet het einde van de wereld betekende. Al vergeet ook ik dat soms nog wel eens.
Hoe maken we iets van de toekomst?
Realiseer je, dat je in ons huidige bestaan maar weinig invloed kunt hebben op dé wereld, op dé toekomst, maar daarentegen heel veel invloed kunt hebben op jóuw wereld, jóuw toekomst en met een beetje geluk ook die van de mensen om je heen. Je maakt pas echt wat van je leven, als je ook daadwerkelijk durft te leven. Je gevoelens durft te voelen, je emoties durft te ervaren, je open durft te stellen voor alles wat er zich om je heen bevindt. Durf jouw keuzes zo te maken, dat je met een glimlach kunt terugkijken op je verleden en met een opgeheven hoofd de toekomst tegemoet kunt zien: niet zo, dat de mensen om je heen naar je kunnen kijken met een glimlach en jouw toekomst met opgeheven hoofd tegemoet gaan zien, terwijl jij met alle kracht die je nog bezit de tranen en de pijn probeert te onderdrukken die succes met zich meebrengt. Zorg dat jij de keuzes maakt, voordat de keuzes jou maken. Pas dan, ben je klaar om iets te maken van het fenomeen wat zich ‘de toekomst’ noemt. Zelfs, mét succes.
[Dit essay verscheen eerder in de IKschrijf (http://www.ikschrijf.com) essaywedstrijd en werd beloond met de aanmoedigingsprijs]
Het project Challenge the Future komt lekker op stoom. Het project richt zich op jongeren en talentontwikkeling. Dream big … is de slogan van het project. Is de Challenge het zoveelste project dat zich richt op jongeren en talentontwikkeling? Nee niet echt!
Wat is er zo bijzonder aan het project?
Het project is een echt –voor en door-jongeren project. De jongeren zorgen voor de groei van het project. De jongeren worden uitgedaagd heel groot te dromen. Samen kijken hoe dromen te realiseren zijn. Maximaal gebruik maken van de deeleconomie en jouw talent delen met anderen.
Het project richt zich op alle jongeren die willen gaan voor hun dromen, maar is ontstaan uit de wens iets te betekenen voor jongeren die op of onder de armoedegrens leven. Immers het niet kunnen ontwikkelen van jouw talent leidt tot een enorme kapitaalvernietiging richting toekomst. De Challenge daagt je uit al je talenten en kwaliteiten te ontwikkelen en ook nog eens in te zetten voor anderen. En natuurlijk daagt de Challenge bedrijven, instellingen en eigenlijk iedereen uit om onderdeel te worden van al deze dromen! Werken aan dromen is zoveel leuker dan werken aan problemen!
De Challenge zorgt voor empowerment en persoonlijk leiderschap bij jongeren. De jongeren ontdekken en ervaren zelf hoe zaken mogelijk worden en wat de deeleconomie kan betekenen. En die ontdekking en ervaringen gaan we delen met anderen, op scholen en op andere plekken waar meer gedroomd mag worden. Het Lab, ambassadeurs en andere meemakers zorgen voor het netwerk, een duwtje en hier en daar een flinke zet!
De eerste resultaten
Op de website van Challenge the Future staan inmiddels de eerste resultaten van het team! En die mogen er zijn. Zo zong Cheyenne de soundtrack van het project in. Eerst op haar computer en een week later bij LJ Music in een echte studio [Klik boven op het geluidsbalkje om te luisteren]
Zo snel kunnen dromen werkelijkheid worden! Nu door naar de radio!
Ook de eerste promo om jongeren uit te dagen mee te doen aan een promotiefilm zag het licht! Binnenkort geeft het team presentaties op school om echte dromers te verleiden mee te doen.
http://www.youtube.com/watch?v=IgLua50WH_U
Ambassadeur worden?
Na het zien van de eerste promotievideo twitterde Marco van Beers (Dutch Design Talent 2013) dat hij graag mee wil doen om van de Challenge een succes te maken. Naast een geweldige en bevlogen designer is hij TedX spreker en betrokken bij veel mooie initiatieven waar jongeren betrokken bij zijn. De Challenge gaat binnenkort met hem om de tafel om verder te dromen … en te realiseren! Geweldig om het project zo organisch te zien groeien.
Het CTFteam wil nu eigenlijk de Cinemates uitdagen om mee te doen. Kijken of dat gaat lukken. Het eerste contact is er in ieder geval.
Nog nooit van de Cinemates gehoord? Watch the video below! Want een mooier voorbeeld van groot dromen is er niet! Dromen en dan wel doen natuurlijk! Van het Groninger platteland naar Amsterdam en dat doen waar je echt goed in bent!
Een verwarrend blog dat de ‘leer van het stellen van de juiste vraag’ poneert als de belangrijkste uitdaging van en voor de toekomst. ‘Hoe zou het zijn om te leven zonder alle zaken die mensen gemaakt hebben’; vraagt mijn dochter.
Geen wegen, geen auto’s, geen huizen. Het lijkt haar leuk. Spannend! Even later praten we over kennis. Wat zou dat betekenen als de mens teruggeworpen wordt op dat eerste moment van primair instinctief handelen? Op dat moment dat we nog niets hadden, behalve onszelf?
We zijn al weer uitgekeken op TV programma’s die ons laten zien hoe moeilijk het is om op een onbewoond eiland te overleven. Maar de vraag blijft hoe zouden we het doen? Wat is er voor nodig om dan succesvol te zijn? De verhalen van overlevenden van vliegtuigcrashes in de jungle geven zicht op de ontberingen.
Kennis maakt het verschil
Kennis maakt het verschil, roep ik. Direct toepasbare kennis! Wel of niet giftige slang, eetbaar voedsel, gevaarlijk insect. Beschikken wij nog over die kennis? Vrij kansloos! In de tijd dat melk uit de fabriek lijkt te komen en de enige kip die men kent de diepvriesvariant is. Wij kunnen alles weten, hebben toegang tot onuitputtelijke kennis tot ons gebracht via de digitale snelwegen. Maar hoe kies je uit die brij van kennis de juiste?
Terug naar ons onbewoonde eiland. Welke kennis heb je dan nodig? Een lange lijst van eetbare planten of alleen de kenmerken? De ezelsbruggetjes! De algemene kennis, waarmee je de wereld te lijf kunt gaan. Doorpratend stellen we vast dat kennis om te voldoen aan de onderste lagen van de piramide van Maslow essentieel is. Eten, drinken, slapen en reproduceren! Lekker eenvoudig, iedereen herkent het als het belangrijkste! Al het overige in de piramide is van later zorg. Zelfs de die-hards die WIFI aan de piramide van Maslow willen toevoegen weten wel beter na een weekje survival op een eiland.
De vraag maakt kennis
Even een pijnlijke constatering! De kennis van het reproduceren blijkt bij pubers goed voorhanden. De rest niet! Bijzonder om te beseffen dat bijvoorbeeld de basale kennis van het prepareren van eten en drinken lijkt te verdwijnen uit het collectief geheugen. Specialisten zorgen, langs zorgvuldig uitgebalanceerde procedures, dat wij vanaf de zijkant van een pak de maaltijd kunnen fabriceren. Wij hebben toegang tot alle kennis, maar de basale toepassing ervan lijkt te verdwijnen.
Verdwenen of verdwijnende kennis. Kauw daar eens op! Wat betekent dat nu werkelijk? Een bekende theorie zegt dat de mens zich sprongsgewijs ontwikkelt, afhankelijk van de uitdagingen die voorliggen. Een holbewoner had precies voldoende mentale vermogens om de uitdagingen van grot, wijf en voedsel aan te kunnen. In de huidige complexiteit van alledag overleeft hij geen dag, terwijl overleven juist zijn primaire ding was.
Kennis die niet in evenwicht is met de vraag gaat het dus niet worden. Zelfs niet als die kennis overvloedig aanwezig is. Het helpt niet, het brengt niets, het verwart. Sterker het is ballast! Het remt! Hou dat even vast! Als dat klopt, hebben we behoefte aan kennis op maat van de hedendaagse uitdagingen. Kennis op maat dat hebben we nodig! Survival kit voor de eenentwintigste eeuw! Kennis, of zijn het de juiste vragen, of beter de methoden om de volgende sprong te kunnen maken.
Geen rust voor echte vragen
Hoe ziet dat er dan uit? Welke waarden en inzichten zijn nodig gezien de complexiteit van de hedendaagse uitdagingen. Hebben we daar antwoorden op? Lukt het om weg te blijven uit al te simplistische visies? zijn we niet gewend geraakt aan veel te veel antwoorden! Ontbreekt de rust om in de snelheid van alledag echte vragen te stellen! De waan van de dag lijkt immers om antwoorden te vragen, niet uit te dagen tot het stellen van vragen!
Wie doet het nog, doorvragen tot de essentie op tafel ligt, onderzoeken! Zijn we het verleerd? Het waarderend onderzoeken van de door ons geconstrueerde werkelijkheid. Heeft Google ons de kennis en kunde van het stellen van de echte vragen ontnomen? Google als de gemaksbrenger. Op elke vraag, direct een antwoord. Geen hard zoekproces, geen expeditie naar mogelijkheden, maar een antwoord binnen 0,10 seconde? Zoals de fabriek de melk levert, levert Google het antwoord. Het eindproduct, zonder de weg waarlangs het totstandgekomen is.
Ik durf te stellen dat het vinden van de juiste antwoorden voor bijna alle uitdagingen, besloten ligt in de kunde van het stellen van de juiste vragen! Dat is niet gemakkelijk, dat is zweten! Dat is ons weer oefenen in die bijna verloren geraakte kunde van het stellen van vragen. Die zuigende vragensteller, die doorgaat tot op het bot, weer op een voetstuk plaatsen! Degene, die de essentie wil vangen, om van daaruit echt te bouwen! Die het durft iets nieuws te construeren … op maat van de huidige complexiteit.
Leiderschap gaat over vragen stellen
Waar leer je dat nog om de juiste vragen stellen? Waar leer je echt het bestaande ter discussie te stellen? Stel je eens voor dat in het onderwijs de vraag in plaats van het antwoord centraal zou staan. Dat elke uitdaging tot een expeditie van vragen zou leiden. Stel je voor dat het onderwijs zou uitblinken in het onderrichten van de leer van het vragen, als belangrijkste methode. Stel je eens voor dat ongebreidelde creativiteit, het onderzoeken van absurdistische mogelijkheden, het verkennen van serendipiteit, de belangrijkste leerwegen in het onderwijs zijn! Dat wij de leiders van de toekomst opleiden in het stellen van de juiste vraag.
Stel je eens voor dat een vraagstuk een echt vraagstuk zou zijn! Ga vandaag eens op zoek naar de juiste vraag in plaats van het juiste antwoord! Ga op expeditie naar de essentie van het vraagstuk!
De derde rapportage van de Transitiecommissie Stelselvoorzienig Jeugd ligt glanzend en veelkleurig op tafel. De boodschap is helder. Vijftig procent van de gemeenten zijn nog niet klaar, 20 procent zullen het waarschijnlijk op de peildatum niet halen! Er gloort een soort van geleidelijke invoering. U kent dat wel voorlopers, middenmoters en de bezemwagen voor de achterblijvers.
Een noviteit de transitieautoriteit
De Transitiecommissie ook wel commissie Geluk genoemd(naar zijn gelijknamige voorzitter) geeft aan dat er belangrijke taken belegd worden bij de nieuw in te stellen Transitieautoriteit Jeugd. Een concreet plan is echter nog niet beschikbaar. Maar vrijwel zeker zal deze autoriteit zich buigen over de verwachte hoge frictiekosten. Het inzetten van een transitieautoriteit is vast geen vlucht naar voren! Wel lijkt het op een centraal orgaan in een decentraal zwaar onder druk staande operatie.
Van transitie naar transformatie
De benodigde transformatie (de werkelijke ingezakte verandering) komt nog niet echt op gang, maar is essentieel voor het verzilveren van de beoogde besparingen en verbeteringen in de voorgestelde stelselwijziging. Er wordt nu vooral ingezet op de transitie. Het technisch van A naar B brengen van de vernieuwing. ‘Gelukkig’ roept het merendeel van de transitiemanagers ‘zich midden in het maken van afspraken te bevinden’. Transitiespeak voor -we zijn er nog lang niet, een concrete datum kan en ga ik niet afgeven-. En dat laatste gaat vast leiden tot een strategie van een geleidelijke overgang in tegenstelling tot de eerder voorgestelde ‘big bang’-strategie waarbij alle gemeente per 1 januari 2015 overgaan.
De gemeenten aan zet
Kortom de gemeenten zijn aan zet. Er valt nog veel te doen en te verzinnen, zowel in de lokale als de regionale samenwerking, de inrichting van taken en het zorgen voor zorgcontinuïteit. De voortgang bij gemeenten wordt in de rapportage kort en bondig samengevat:
Nog veel te doen! Natuurlijk komt het aan op de lokale samenwerking, want daar gaat het gebeuren. Wijkteams, laagdrempelige toegang en een stevige efficiencyverbetering zijn snel in het oog springende ‘issues’, maar het zal ook gaan over zwaardere vormen van zorg en de zekerheid van toegang tot een adequaat AMHK (Advies en Meldpunt Huiselijk geweld en Kindermishandeling). Dat vraagt om aandacht! De zorg voor jeugd is immers de zorg voor uw toekomst!
Transformatie vraagt om betrokken meedoen
Na de transitie volgt de kronkelige weg naar transformatie, het intrinsieke doorleven van de zorg voor jeugd vanuit de nieuwe waarden. De uitdaging zal zijn om daar het welbegrepen eigenbelang te laten prevaleren! Vorm vooral uw eigen oordeel. Download de derde rapportage!
